Om å leve - fullt ut!

 

 

 

For fire år sidan i februar, hadde eg så lite energi og krefter, at eg ikkje forstod korleis eg skulle kome meg gjennom dei neste månedane. Huskar så godt februar 2010. Siste åra hadde slite meg fullstendig ut. Masse smerter og sorger i livet mitt. Ei småbarnsmamma med store kompleks for at eg ikkje klarte å strekke til... Det er vondt når det svarte inne i hovudet blir større og større, når ein kjenner ekko i tankane sine, når ein svimlar fysisk av utmattelse.

 

Eg veit mange har meiningar om kva som har feila meg, og eg har fått høyre diverse diagnoser. Sånn i etterkant forstår eg sjølv at dei fysiske plagene mine sleit meg fullstendig ut, og at psyken sånn blir sett på voldsomme prøvelsar. Viss ein i tillegg har små barn som søv dårleg på natta, og er mykje sjuke er det lett at ein får overbelastning på harddisken i hjerna. Likevel har eg aldri gitt opp. Så om det svarte har omkransa meg til tider, har der alltid vore vilje til å kjempe vidare. Når det kjem til stykket, er det ein sjølv som må bestemme seg for å forandre livet sitt. Er ein heldig, står familie og vener klare til å heie ein framover, hjelpe til.

 

Mi forandring starta på førjulsvinteren i 2012. Eg hadde slite heile året etter at min fjerde prolaps oppstod i desember 2011. Eg fekk to mailer her via bloggen, frå to kjekke damer, uavhengige av kvarandre. Dei oppmoda meg til å prøve å kutte ut sukker og kveitemjøl i kosten. Noko sa meg at det var verd eit forsøk. Etter tre veker, kjende eg forandringar i kroppen. Betennelsane og hevelsane rundt diverse ledd gjekk tilbake. Eg kom i gang med å gå. Ikkje så langt, men eg gjekk igjen. Målet var å slutte å halte før 2013. Det klarte eg nesten. Sidan då har eg kjempa nesten kvar dag. Sett meg nye mål. Nådd nokre, manglar enno ein del av dei.

 

Eg håper inderleg at nokon der ute les dette, og tenkjer at : dette kan kanskje eg også klare?

Eg er overbevist om at kosthaldet vårt er kjempeviktig for korleis vi har det helsemessig? Og det å legge inn fysisk aktivitet i kvardagen. Eg vil også minne alle som er ute av arbeidslivet om at vi har lov å leve! Ein kan ikkje bli frisk viss ein gøymer seg inne, i redsel for kva naboen skal seie om ein rister tepper eller tek seg ein treningstur. Dette er ein del av det å bli friskare!

 

Det å ladde opp igjen "grunnenergien" i kroppen tek lang tid, når ein har vore sjuk lenge. Ein treng mykje trening både fysisk og mentalt for å finne seg sjølv igjen. Kroniske smerter gjer noko med eit menneske. Og det å skulle akseptere at ein har det som ein har det, kan vere vanskeleg.

 

Grunnen til at eg skriv dette innlegget i dag, er at eg vil hedre storesøstra mi, Kristin, som har gjort det same som eg gjorde. Lagt om kosthaldet, og kome i gang med trening. Ho har gått ned over 20 kg på fem mnd, og nådde sin første fjelltopp på fredag!

Eg er så uendeleg stolt av henne!

Og det beste er at det lyser glede av henne! Kristin har også problemer med ryggen etter ei bilulykke, og utfordringane står i kø. Likevel har ho funne styrke til å gjennomføre desse forandringane i livet sitt.

 

 

 

 

Eg drøymer om å kunne feste historia mi på kvite sider, og at det til slutt blir ei bok. Ikkje fordi eg har behov for ære og berømmelse, men tanken på å kunne hjelpe andre gir mi historie meining. Framtida får vise. Akkurat no går all tid og energi med til positiv tenking og trening.

 

Eg føler meg som verdas heldigaste jente, som igjen kan gå i fjella, og ikkje minst klarer å smile heilt frå inst inne i hjertet mitt! Posen som heng på veggen min på kjøkkenet, minner meg kvar dag om at sjølvtillit faktisk ikkje er noko ein kan kjøpe. Ein må stå på sjølv, for å tru at ein er bra nok. Det hjelp ikkje kun at andre sei det, ein må også tru på det sjølv! Ein går ikkje ut på dato berre fordi helsa hanglar. Tvert imot! Ein kan kome tilbake som eit sterkare og modigare menneske!

 

 

Takk til alle fine folk som har støtta meg i året som har gått! Kampen min fortsetter! Og Kristin; STÅ PÅ VIDARE!

 

 

 Ein ekstra god klem til alle som prøver å gjere

ei forandring i livet sitt

i veka som kjem!

 

 

 

 

Elin