Heksejakt?

 

 

 

Eg har uttala at bloggen min ikkje er ein stad eg skal meine så mykje. Eg har ein tendens til å meine ein del privat nemleg. Det er nesten godt at Draumesidene ikkje er ein stad for politiske diskusjonar og ueinigheit. Men i dag må eg berre. I fleire mnd har eg lest innlegg og andre skriftlege uttalelsar om kor gale det er at interiørbloggarar framstiller liva sine for sukkersøtt og perfekt. Eg veit ikkje heilt om eg skal føle meg truffet, men eg reknar med at det er folk der ute som kan tenkje det om bloggen min også. Spesielt folk som er sporadisk innom, og som ikkje kjenner meir til historia mi og grunnen til at eg starta å blogge.

 

Eg skal gjerne innrømme at eg også er innom bloggar som eg les om i media, og hevar augnebryna og ler for meg sjølv. Det finnes mykje rart rundt omkring. Jada. Det eg uttalar meg om her i dag, er interiørbloggar, skrevet av godt voksne damer og menn, som har etablert seg og gjerne er godt over tretti år. Det er nemleg denne gruppa eg kan uttale meg om. Det er desse bloggarane eg har med å gjere.

 

Kritikken går på at det er for perfekt i husa, det er for stor grad av lykke. Matpakkar og mat ser for bra ut. OK. Når eg les interiørbloggar er det for å finne inspirasjon til eiga blogging og interiør, eller i tillegg at dei som bloggar er kvinner og menn eg ser opp til, og som eg har blitt vener med på nettet. Eg er veldig innhabil når eg tek tak i dette, men eg har lyst å belyse det
frå min ståstad.

 

Det blir hevda at spesielt kvinner føler press etter å ha lest bloggar. Kjenner at dei ikkje er bra nok, og at dette er eit skritt tilbake for kvinnekampen. Eg kjenner meg verkeleg ikkje igjen! Eg meiner at ein må ha rett til å gjere sitt beste utan å gøyme seg unna og vere flau over at ein oppnår gode resultat? Er det ikkje det vi har rett til som kvinner? Har eg misforstått? Eg har brukt delar av "mitt friske liv" til å dysse ned overfor andre at eg klarer ting som kvinne. Eitt av mine mål er å kunne vere stolt over det eg faktisk klarer i framtida!

 

"Men selv om bloggerne har mye å tjene på å vise frem glansbildeversjonen av livene sine, er de like fullt med på å øke presset på andre kvinner fordi de stadig tøyer strikken for hva som anses som normalt og oppnåelig. Pent danderte sukkerbomber, velfriserte hjem, nystrøkne barn og rolig hjemmeliv med god tid og lun stemning publiseres i hopetall under påskudd av å ville inspirere andre. Men når det blir mange nok slike perfekte historier er de ikke lenger inspirerende, da blir de en forventet normalitet." utdrag frå NRKkronikk

 

 

Eg har lyst å fortelje om nokre kvinner i Storfjorden, her eg bur. Tilbake på 1600-talet var det mykje trist som hende. Svartedauden herja, det vart mykje kriminalitet, og mange drap. Kyrkja trong nokon å skulde på. Og plutseleg fanns det hekser. Når vi les om hekser i eventyra, er dei gjerne stygge med ei vorte på nasen. Her i fjorden var heksene vakre, sterke kvinner. Kvinner som var flinke med buskap og avlingar. Gjerne litt ekstra kunnige med medisinar og avkok både til folk og dyr. Kloke kvinner, som sikkert hadde hatt gode jobbar og mykje makt i dagens samfunn. Desse fekk plutseleg skulda for alt som var gale. Og folk heiv seg på skuldingane, fordi dette var kvinner veldig mange var misunnelege på. Kvinner som stakk seg fram og sa meiningane sine, og som mange også såg opp til, og oppsøkte når dei trong hjelp. Plutseleg var der ei unnskyldning til å få dei bort. Og anklagene hagla. Det var for flott på gardane deira, dyra deira var for feite og formerte seg raskare enn hjå andre. Kvinnene var for vakre, og for sett opp til. Dei vart syndebukkane.

 

Kanskje ei litt for dramatisk samanlikning, men du skal liksom ikkje lykkast for mykje. Til det er Jantelova for hard i vårt fura vèrbitte land. Eg har følt kritikken stryke tett om øyrene i tidlegare år, dersom ein meiner for mykje og tør å drøyme og gjere nye ting. "Heksejakter" har vi desverre i 2012 også. Dei foregår blant oss heile tida. Er det ikkje lett å angripe menneske som er litt for perfekte, fordi gjennomsnittsmannen/kvinna ikkje kan oppnå slike resultat? Vil det då seie at vi ikkje skal utsetjast for dette, fordi vi er så fragile at vi ikkje taklar andre sin suksess? Og kor mange er det snakk om i bloggsamanheng egentlig? Er det topp 100 på blogglistene, eller er det alle som aldri viser rot på bloggane sine? 

 

Husk at eg skriv om interiørbloggar skrivne av ganske vanlege menn og kvinner. For kritikken slår breitt ned, slik at alle kan føle seg truffet. Om ein har ti, hundre eller tusenvis av lesarar for dag. Om ein er kjendis eller ikkje. Det å velge å lese bloggar er ganske friviljug. Og eg tenkjer at dei aller aller fleste av menneska rundt oss er så oppegåande, at dei klarer å skilje mellom røynda og fantasien. Eg trur veldig mange les bloggar for å flykte vekk frå det ein har rundt seg til dagleg. For å bla litt i ein internettkatalog med underhaldning. Omtrent som å lese i sladderblada. Der er så enormt med underhaldning og informasjon tilgjengeleg der ute. Og som vi gjer ulike valg ellers i liva våre, gjer vi det også når vi vel underhaldning. Men at ein stor andel som les interiørbloggar tar skade av dette, DET tviler eg på!

 

Eg har kjempa i tre år for å bli ein bedre fotograf. Eg har klart å ta nokre kurs, og har eit lysande mål i framtida om å bli så frisk at eg får jobbe med dette. Og skriving. Eg er pr.d.d. freelance i periodar der ryggen gjev meg litt slakk. Det å lage innlegg på bloggen held meg i gang i tunge periodar. Men bloggen gjer også at eg anstrenger meg for å vere best mogeleg i det som interesserer meg fagleg. Eg finn det då heilt feil å gå ut og beklage at mange synes bilda mine er fine å sjå på! Og det at eg likar å ha det ryddig rundt meg, synes eg heller ikkje at eg skal måtte skjule? Eg er så glad kvar dag eg klarer å ha det nokonlunde i huset mitt! I periodar må dei andre ta seg av alt av rydding, fordi eg ikkje klarer å bevege på meg. Ein annan ting er at rydding er gratis, det kostar ikkje så mykje å vaske heller. Folk kan gjere det viss dei vil, dei aller fleste.

 

Eg veit som sagt ikkje om eg har ein slik blogg kritikarane er skeptiske til. Kanskje har du som les dette ein slik blogg? Eg trur mange av dei som les dette har lagt ut status på FB, twitter og andre sosiale medier, om korleis du har det? Det er kanskje ikkje bilder der, som beviser tilstanden. Men eg ser at mange får pes for dette også; at dei er for lukkelege. Framstår som "bedre" enn dei er. Er det så gale? Er det ikkje greit at folk strekkjer seg etter noko meir? Ynskjer å vise det som er godt i liva deira? Om det så er å ha vaska badet eller tatt opp 100kg poteter? Eg kjenner etter kvart mange som er uføre, som har store smerter i kvardagen sin. Og alle uttalar at det er viktig å fokusere på alt som er positivt, dei dagane livet er vondt. Det kan eg skrive under på. Er det ikkje slik når ein er frisk også?

 

Kanskje kritikarane skulle gjort heimeleksa si litt bedre før dei gjekk ut og ropte? Kanskje dei skulle vere klar over at dei kan ta luven frå folk som gjer sitt aller beste for å vere stolt over kvardagen sin? Her er så uendeleg mange lag av interiørbloggarar, medan dei som skriv tek alle under eitt. Det er mange av oss, og vi er forskjellege. Og til deg som les interiørbloggar; gjer samfunnet ei teneste med å vere kritisk! Det vil alltid finnast alt mogeleg rart på nettet. Det er du som lesar som set standarden for om den som skriv skal ha lesarar! Om du står opp i gryotta for å figurkoke egg til barna dine, fordi du synes det er fint og greit, OK, det er ditt valg. Men viss du gjer det fordi du trur dette er ein vesentleg detalj i det å skape lykke, er eg redd du tek feil. Det eg prøver å seie, er at dersom du kjenner at du blir deppa av å lese ein blogg og leve opp til det du ser der, er det på tide å slette denne frå favorittlista di! Det er også ditt valg!

 

 

Og til andre bloggesøstre og brødre der ute;

vi treng ikkje vere skamfulle fordi vi underheld andre! Men

putt gjerne inn litt kvardagsgruff innimellom, så folk ser

at vi er av vanleg kjøt og blod! Det er tydelegvis
eit kriterium for at folk skal forstå at ein
ny hekseprosess er unødvendig.

 

 

 

 

Elin